De eerste vrijdag van februari was de eerste lentedag. Het zag er weliswaar nog kaal uit, zoals het mandje brood voorafgaand aan een diner, maar het smaakte naar meer.

Nu, anderhalve maand later, is het tijd voor het echte werk. De lente presenteert zich met bloesem te kust en te keur, op een bedje van groene waas. Daar knapt een mens van op. En het zou me dan ook niet verbazen als het de Christen Unie aanzet tot bidden, dat niet zij maar GroenLinks in een nieuw kabinet komt.

Ja, de groene bril doet anders naar de wereld kijken. En zo ben ik vertederd als ik een kauwtje met een takje in zijn bek, nestwaarts zie vliegen. En ook grijns ik van oorlel tot oorlel, als ik in een eettentje een vrouw een boek over anorexia zie lezen, terwijl ze een stuk cheesecake naar binnen schuift.

Wie zulk lentegeluk proeft, wil dat delen. Immers, gedeelde vreugd vermenigvuldigt zich. Dus nodig ik ’s avonds mijn eega uit op het balkon, om met mij mee te kijken naar de knalroze lucht en te genieten van de drie vleermuizen, die achter ons huis vrolijk fladderend op malse muggen jagen.

‘Geniet er zelf maar even van’, zegt ze met een glimlach, waaruit ik opmaak dat haar eigen geluk even genoeg heeft aan zichzelf. Zoiets moet je niet verstoren en dus ga ik alleen weer naar buiten. Als dan een lieveheersbeestje op mijn rechterduim komt zitten, besluit ik dat het leven goed is.

Dan plots, klinkt achter mij een droge knal. Even vraag ik me af of een van de vleermuizen uit de bocht is gevlogen. Gelukkig niet. Wel is er in de binnenste ruit van de dubbele beglazing van de balkondeur, spontaan een scheur ontstaan van bijna een meter lang. We kijken er verbaasd naar. Om daarna te lachen. Want vol van lentegeluk, interesseert het ons geen barst.